Van niet loper naar loper
Turnen was – samen met zingen – altijd mijn slechtste vak op school. Alleen al de gedáchte aan de toertjes die we rond school moesten lopen bezorgde me hevige buikpijn. Stak mij maar in de tekenschool waar ik mezelf kon verliezen in houtskoolschetsen en verfklodders.
Alles veranderde toen ik in 2011 voor mijn postdoc in Ottawa ging werken. Ik werd er lid van een loopclub, en leerde daar een groep enthousiaste Canadezen kennen die voor de ‘hypothermic half marathon’ aan het trainen was. Die halve marathon viel in januari, en dus trainden we tijdens de koude wintermaanden. Het geluid van de verse, knerpende sneeuw onder onze loopschoenen vergeet ik nooit. Toen ik 18 km liep bij -18°C, was ik blij dat ik eindelijk wist hoe dat voelde, zo’n ‘running high’.
Wat ik niet voorzien had, is dat m’n Canadese vrienden na de halve marathon allemaal overstapten naar de ‘marathongroep’. ‘WTF?’ was mijn eerste gedacht, een marathon? Ik besloot nog even mee te trainen, en ontdekte de geneugten van LSD running. Een paar dagen voor m’n terugkeer naar België, liep ik ‘Around the Bay’ in Hamilton; mijn eerste 30 km. En toen mijn lichaam ook díe afstand leuk bleef vinden, is m’n hoofd gevolgd. Ik schreef me in voor de Flanders Fields marathon (2012), en genoot 42 km lang van m’n eerste marathon.
Van loper naar ultraloper
Ik liep nog een aantal marathons, en in 2014 m’n eerste ultra: 50 km op de ‘Loop van Vlaanderen’ in de Vlaamse Ardennen. Ik kende niets van koers, maar herkende wél de klinkende namen van die legendarische hellingen uit de Ronde, zoals de Paterberg en de Koppenberg. Al kletsend liep ik ze op en af. Toen een 25 km loper ons voorbijstak en zei “oei oei jullie moeten 25 km meer afzien dan ons”, antwoordde ik “nee nee 25 km meer genieten” – en ik meende het. Aan de finish was ik zo euforisch dat ik salsa begon te dansen op de markt in Oudenaarde…
“Het geluid van de verse, knerpende sneeuw onder onze loopschoenen vergeet ik nooit.”
Van ultraloper naar trailrunner
In m’n club Gent Running Team kwam coach Martin plots op de proppen met trailrunnen. Het leek me eerst maar niets, al dat geploeter in de modder… Maar Martins enthousiaste verhalen konden mij (en vele andere lopers) overtuigen om het toch eens te proberen. M’n eerste trails waren de Ecotrail Parijs (30 km) en de Bear Trail (39 km). En gaandeweg stal het trailrunnen m’n hart. Ik hou van de puurheid, de natuur, het weg zijn van alles, de minder competitieve sfeer dan op wegwedstrijden, het carboloaden voor- én achteraf 🙂
Ik vind het zalig om met het Gent Running Team kilometers lang te kletsen over vanalles-en-nog-wat. Soms lijkt zo’n ultra meer op een sneukeltoer dan op een wedstrijd, en lopen we van ravito naar ravito. Anderzijds kan ik er ook enorm van genieten om alleen-met-mezelf in de bossen lopen. Om, eenmaal ook m’n eigen gedachtestroom is uitgeschakeld, helemaal in de ‘flow’ geraken en tientallen kilometers later plots beseffen dat ik een ultra gelopen hebt; niet meer weten waaraan ik allemaal gedacht hebt (héb ik wel aan iets gedacht?) en dat helemaal niet erg vinden – integendeel.
Na de Ardense heuvels kwamen de échte bergen: marathon Mont Blanc in 2014, Ultraks in 2015, Cortina trail en OCC in 2016. Want als er één iets is dat ik nog liever doe dan ploeteren in de modder, dan is het wel bergenergie opdoen 🙂
Soms stond ik ook op het podium. Meestal totaal onverwacht – met een braadworst in de ene hand en een pint in de andere. . Dat ik vooral graag en veel loop (maar niet snel 🙂 is ook duidelijk in het BeTrail klassement van 2016 (3e vrouw in de Trailcup en 5e vrouw in de Ultracup).
Van trailrunner naar Trailodge-ultra-teamlid
Wanneer Lode me eind 2016 belt om te vragen of ik lid wil worden van het Trailodge Ultra Team, ben ik een beetje overdonderd. Ik begrijp eerst niet goed wat hij precies bedoelt: gesponsord worden, ikke? Ik blijf het nog altijd onwerkelijk vinden, maar ben wel enorm trots om samen met Hans, Tom, Xavier en Wouter deel te mogen uitmaken van dit team!
2017 mag voor mij meer dan ooit een echt trailjaar worden. Er staan een aantal uitdagingen klaar om me uit de comfort zone te halen, zoals bijvoorbeeld de Ecotrail in Parijs (80 km) en de Transvulcania in La Palma (74 km en 4350 hoogtemeters). Ik liep nog nooit dergelijke afstanden en weet dus niet waaraan me te verwachten. Ik hoop ze, net als m’n andere trails, met een big smile te kunnen uitlopen 🙂 . Als tainingsloopjes staan onder andere de Bossen van Vlaanderen trail, de Trail des Bosses, en de North C trail op het programma. Daarnaast kijk ik ook heel erg uit naar de de Eiger Trail (51 km en 3100 hm) waar we met een groep van Gent Running Team naartoe gaan. De bergen samen met vrienden beleven, da’s voor mij de perfecte vakantie.